Osasun krisiak zeregin adierazgarria izan du jardueraren eraldaketa prozesuak eta ekoizpen aparatuak azkartuz, batzuentzat jada urte asko daramatzatenak. Funtsezko beharrak asetzen dituzten jarduera-sektoreak, askotan lekuz aldatu ezin direnak, nabarmen garatuko dira. Testuinguru horretan, gaitasunak egokitzearen gaiak leku gehiago lortu ditu lehentasunen hierarkian.
Zenbait jarduera, gainbehera doazenean, lan eskakizunak nabarmen murrizten direla ikusten da, eta beste batzuk, garatzeke edo egituratzeko oraindik, gero eta gehiago ari dira langile kualifikatuen bila, beraz trebatuak. Hala ere, krisiak epe labur eta luzean ehun ekonomikoan izan duen eraginaren neurketaren arabera, botere publikoek, adar profesionalek eta enpresek hutsune bat antzeman dute bigarren mailako mugimendu hori laguntzeko dauden prestakuntza tresnetan. Gaur egun existitzen diren sistema asko daude, bereziki azkenak, hala nola birziklatzea edo laneko ikasketa programen bidez sustatzea (Pro-A). Baina gutxi dira sektore arteko mugikortasun profesionala ahalbidetzen dutenak.
