Yn in arbeidswet markearre troch it tanimmend belang fan 'e kontraktuele standert en it fermannichfâldigjen fan ôfkearbere of oanfoljende juridyske bepalingen, ferskine de regels "dy't fan in iepenbiere oarder binne" as de lêste grinzen foar de ûnderhannelingsfrijheid fan' e sosjale partners ( C. trav., Art. L. 2251-1). Dyjingen dy't de wurkjouwer fereaskje om "de feiligens te garandearjen en de fysike en mentale sûnens fan arbeiders te beskermjen" (Arbeid C., art. L. 4121-1 f.), Troch by te dragen oan 'e effektiviteit fan' e lêste fûnemintele rjocht op sûnens (Preambule nei de grûnwet fan 1946, para. 11; Hânfêst fan fûnemintele rjochten fan 'e EU, art. 31, § 1), meitsje der wis diel fan út. Gjin kollektive oerienkomst, sels ûnderhannele mei fertsjintwurdigers fan wurknimmers, kin de wurkjouwer dêrom frijstelle fan it útfieren fan bepaalde maatregels foar risiko-previnsje.
Yn dit gefal waard op 4 juni 2000 in amendemint sluten op in kaderakkoart fan 16 maaie 2016 oangeande de organisaasje en fermindering fan wurktiid yn 'e medyske transportsektor. In fakbûnorganisaasje dy't meidie oan' e ûnderhannelings sûnder it ûndertekenjen fan dit amendemint hie it tribunal de grande eksimplaar yn beslach naam mei in fersyk om annulering fan guon fan har bepalingen, yn it bysûnder dy oangeande ...
