Η κρίση της υγείας έπαιξε έναν αποκαλυπτικό ρόλο επιταχύνοντας τις διαδικασίες μετασχηματισμού της δραστηριότητας και της συσκευής παραγωγής, οι οποίες, για μερικούς, είχαν ήδη λειτουργήσει για πολλά χρόνια. Οι τομείς δραστηριότητας που ικανοποιούν βασικές ανάγκες, οι οποίοι συχνά δεν μπορούν να μετεγκατασταθούν, αναμένεται να εξελιχθούν σημαντικά. Σε αυτό το πλαίσιο, το ζήτημα της προσαρμογής των δεξιοτήτων έχει αποκτήσει περαιτέρω θέσεις στην ιεραρχία προτεραιοτήτων. 

Ορισμένες δραστηριότητες, κατά την παρακμή, βλέπουν τις εργασιακές τους απαιτήσεις να μειώνονται σημαντικά, ενώ άλλες, που βρίσκονται σε εξέλιξη ή δεν έχουν ακόμη δομηθεί, όλο και περισσότερο αναζητούν εξειδικευμένο προσωπικό, επομένως εκπαιδευμένο. Ωστόσο, από τη μέτρηση της κλίμακας των επιπτώσεων της κρίσης στον οικονομικό ιστό βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, οι δημόσιες αρχές, οι επαγγελματικοί κλάδοι και οι εταιρείες, σημείωσαν ένα κενό στα διαθέσιμα εργαλεία κατάρτισης για να υποστηρίξουν αυτό το υπόβαθρο. Υπάρχουν πολλά συστήματα που υπάρχουν σήμερα, ιδίως πρόσφατα, όπως επανεκπαίδευση ή προώθηση μέσω προγραμμάτων εργασίας-μελέτης (Pro-A). Αλλά λίγα είναι αυτά που επιτρέπουν τη διατομεακή επαγγελματική κινητικότητα.