Μια μικρή εξαίρεση στο παραδοσιακό νομικό τοπίο, το καθεστώς του επαγγελματία δημοσιογράφου συνοδεύεται από πολλούς κανόνες που παρεκκλίνουν από το συνηθισμένο εργατικό δίκαιο. Ως απόδειξη, μια επιτροπή διαιτησίας είναι υπεύθυνη για την αξιολόγηση του ποσού της αποζημίωσης λόγω επαγγελματία δημοσιογράφου που έχει άδεια ή επιθυμεί να καταγγείλει τη σύμβασή του, όταν η αρχαιότητά του στην υπηρεσία της ίδιας εταιρείας υπερβαίνει τα δεκαπέντε χρόνια. Η επιτροπή αναφέρεται επίσης όταν ο δημοσιογράφος κατηγορείται για σοβαρό παράπτωμα ή επαναλαμβανόμενο παράπτωμα, ανεξάρτητα από τη διάρκεια της αρχαιότητας (Labor C., άρθρο L. 1712-4). Πρέπει να σημειωθεί ότι η επιτροπή διαιτησίας, η οποία συγκροτείται από κοινού, είναι μόνη αρμόδια να καθορίσει το ποσό της αποζημίωσης καταγγελίας, αποκλείοντας οποιαδήποτε άλλη δικαιοδοσία (Soc. 13 Απριλίου 1999, αριθ. 94-40.090, Νομολογία του Ντάλοζ).
Εάν το όφελος της αποζημίωσης λόγω καταγγελίας είναι συνήθως εγγυημένο στους "επαγγελματίες δημοσιογράφους", έχει προκύψει το ερώτημα που αφορά ειδικότερα τους υπαλλήλους των "πρακτορείων Τύπου". Εν προκειμένω, η απόφαση της 30ής Σεπτεμβρίου 2020 έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς αποσαφηνίζει, στο τέλος μιας αντιστροφής της νομολογίας, το πεδίο εφαρμογής της συσκευής.
Σε αυτήν την περίπτωση, ένας δημοσιογράφος που προσλήφθηκε το 1982 είχε απολυθεί από την Agence France Presse (AFP) για σοβαρό παράπτωμα στις 14 Απριλίου 2011. Είχε καταλάβει το δικαστήριο εργασίας
